تاريخچه ترمه يا سرمه دوزي

اين هنر را در آغاز  زرتشتيان پايه گذار آن بودند و  از آن براي دوخت شلوارها و جامه هاي سنتي و مخصوص مراسم و جشن هاي خود  استفاده مي كردند كه از نوع راه راه ان (محرمات) به عنوان شال كمر استفاده مي نمودند. معمولا ترمه را با بته جقه هاي آن مي شناسند كه خود داستان و توصيفي دارد كه نقش آن برگرفته از سروي خميده است كه ريشه در فرهنگ اصيل ايراني-زرتشتي دارد كه علاوه بر فروتني و خضوع در برابر معبود (اهورامزدا) داستاني اين چنين دارد كه زرتشت پيامبر قديم ايران زمين اين درخت بهشتي را در پيشگاه آتشكده كاشت و از آن به بعد بعنوان نقشي نمادين و مقدس در نفيس ترين پارچه يعني ترمه از ان  استفاده شد و مي شود.

تاريخچه و پيشينه "ترمه" به چندين هزار سال قبل ازآنچه كه از تپه هاي سيلك كاشان و ديگر نقاط فلات ايران بدست آمده است بازميگردد تا جايي كه ازاين هنر تا دوران هخامنشيان وساسانيان از آنچه كه به عنوان مدارك و شواهد موجود است داراي خواهان و  رونق بسيار خوبي برخوردار بوده است . با ورود عربها به ايران ، عده اي از هنرمندان اصلي و استادان آن زمان به همراه با بسياري از همكيشان خود كه اغلب زرتشتي بودند و بعدها به نام «پارسيان» نام گرفتند راه مهاجرت از ميهن را در پيش گرفتند و به  كشمير و هند مهاجرت كردند و در آنجا به عنوان موطن دوم خود سكني گزيدند و اين هنر پارسي را در آن منطقه بسط و گسترش دادند كه بعدها همين دستبافته ها  از اين  پارسيان ايراني تبار شهره عام و خاص شد و به نام  « ترمه كشمير پارسي» سر زبان ها افتاد .